Очигледно свинскиот грип сé уште не удрил на либиската блогосфера, но сигурно e дека дебатирање за статусот на жените би било добро за кршење на мразот.

По истражувањето на неколку либиски блогови, Highlander кој што објави за арапски/либиски писатели и блогери мисли дека во однос на пишувањето пожелно е да се користи блогосферата  како простор за вежбање. Немаше потреба да се информираат сите, со цел да се избегнат проблеми со машката половина.

Не мислам дека либиските мажи се против тоа нивните сестри, мајки, жени итн. да пишуваат, но, повеќе како социјален притисок и 3ayb [срам – обесчестување] делот – она што не може да се види не постои…. или дека скапоцените жени може да бидат препознаени и нивните идеи да бидат погрешно толкувани и да не даде Господ нивната ситуација може да се уништи затоа што либанските фраери ќе ги ловат нивните веб страници/блогови.[референца]

Еден честопати занемаруван аспект е тој дека живеењето надвор од Либија не е гаранција дека не постојата различни или слични размислувања по тоа прашање. Проверете што се случи на истиот настан во Лондон и Вашингтон. Аnglo Libian, кој го посети оној во Лондон е толку фрустриран што побарал од мажите да ги почитуваат жените.

Како што влегов во хотелот го најдов поголемиот дел од поканетите луѓе надвор од салата каде што требаше да се снима филмот и бидејќи вратите беа затворени, забележав неколку дами таму, кои стоеја со нивните партнери, а по 20 минути подоцна видов член на персоналот како отвара една од вратите на салата и одеднаш од никаде видов група либиски дами, од 15-20 истрчаа близу нас и право во салата, сé се одигра набрзина и тогаш членот на персоналот ја затвори вратата; очигледно биле скриени некаде додека некој не ги прашал организаторите да ја им отворат вратата за да ги тргнат од љубопитните очи на мажите – Либијци!!! Откако беа отворени вратите за остатокот од нас да влеземе во салата, првото нешто што го забележав беше тоа како сите жени беа седнати десно во задниот дел сите во една група во резервиран дел. Веднаш погледнав во неколкуте дами што ги видов на почетокот кога стоеја со нивните партнери, тие изгледаа замислени и збунети; сигурен сум дека сакаа да седнат со своите фамилии, но евентулно решиле да ги одделат и да ги сместат назад со другите жени и дека тие навистина не изгледаа многу среќни. [извор]

On the edge имаше многу контроверзен пост за странските жени кои се мажат за Либијци и како некои од нив биле третирани. Таа вели:

Постојано ги читам либанските блогери кои пишуваат за тоа колку ми е лесен животот како станец кој се омажил за Либиец тука во Либија…. […] Она што со факт го знам е тоа што …. Нашите животи се проклето тешки. Навистина тешки, потешки отколку што можете да замислите… Ги нема нашите мајки и татковци да не заштитат кога нашите мажи и/или нивните родители решаваат да не малтретираат како што ги малтертираат либиските жени. Немаме ниту место каде би избегале кога работите ќе станат лоши. Никакво место и никој кај кого да отидеме, да не ислуша нас и нашите проблеми. Никој да не ти понуди помош со љубов, како што либиските жени прават. Нема, само цврсто поднесуваме. Се држиме до тоа. Не бегаме. Остануваме и се бориме за нас и за нашите деца колку што можеме, на секој можен начин мораме да се одбраниме. Тоа го правиме од љубов. Да, од љубов. Ги сакаме нашите мажи, дури и кога посакуваме да ги убиеме. Си ги сакаме децата, дури и кога не нé почитуваат или кога се срамат од нас затоа што не сме Либанки, затоа што сме различни. Да, тоа ни се случува на некои од нас. Љубовта на нашиот усвоен дом, Либија и сите нејзини луди, туѓи, прекрасни, чудни луѓе, места и нешта.

Непотребно е да се каже дека темава создаде таква жешка дебата што поттикна продолжение на постот.

Од друга страна и на темата либиски писатели, Гази од Имтидад постојано не восхитува со преводи на кратки приказни од либиски писатели (мажи и жени). Бидејќи и самиот објавува написи, мислам дека Гази го очекуав добра иднина. Неговиот последен превод е „Додека пијам чај“ од Омар Кикли од кој што ми минуваат морници по телото.

Шахаразад секогаш оној кој промовира интересни либиски работи постави низа фотографии од слики од новопечен либиски уметник којшто е жена.

Тука има неколку слики што сестра ми ги сними во куќа на еден пријател. Сликарката е сé уште почетник и никогаш досега немала изложба. Па и реков дека ќе ги ставам нејзините слики на блог  и да видам каква ќе биде реакцијата.

Јас лично би купил една од сликите ако може да ми среди приватна изложба.

Ќе завршам со објавување на искуството на Lostdabliner како ирска жена која што емигрирала во Либија. Тука е веќе два месеца.

Наоружана со камера ја напуштам хотелската соба со надеж дека ќе фатам дел од локалната култура. Од фантастична идеја ова се претвори во разочарувачка реалност. Практично секој автомобил што наиде свиреше или запираше. Добив голем број понуди за превоз, телефонски броеви и пријателства! Нервозна и фрустрирана, на половина пат од хотелот трнав право назад во хотелот.[…] Таму, персоналот е неверојатно пријатен и гостољубив, секој ми го знае името или ме нарекува „сестро“. Општоземено, народот во Либија изгледа делеку посрдечен од оној во Западот, тие покажуваат висок степен на добрина и љубезност што е многу освежувачки![извор]

Горенаведеново покажува дека некои Либијци се целосни губитници, додека некои се прекрасни џентлмени.

Жените во Либија се сакани, почитувани и сакани како мајки, сестри, тетки, ќерки и жени. Државата гарантира слобода и еднаквост меѓу мажите и жените, но сé уште постојат културните норми и традиции и под ова не мислам на религијата. Оваа статија не е за феминизмот, ова се само набљудувања за аномалиите кои го мачат нашето општество и одраз на тоа како да се справиме со нив.