Блогерот Lan Xiaohuan （兰小欢）, во својот пост “Горчлива насмевка”, рефлектира како нацијата исполнета со страв го замолчува гласот на народот. Жалејќи што цената да се бара правото на граѓанинот станува се повисока, тој исто така го сатиризира вдахновениот страв кој ги крши човечката храброст и љубов, заклучувајќи дека Кинезот никогаш вистински не застанал без страв.
Тој започнува со анегдота од неговото детство:
我小的时候非常胆小。记得五六岁那会儿，有一次姐姐放学回来给我讲了个她听到的鬼故事，非常恐怖。我吓得整晚上都睡不着，一直抱着父亲。他要睡过去，我就叫醒他，让他抱着我。第二天，被折腾了一夜的父亲怒斥我姐：“你看看，你都把他吓成什么样了？！以后再敢这样我就揍你！”
Кога имав 5 години бев многу плашлив. Еден ден кога се вратив од училиште сестра ми ми раскажа приказна за духови која беше толку страшна што не спиев цела вечер, а и татко ми го оставив без сон бидејќи секогаш кога ќе заспиеше јас ќе го протресев. Следниот ден татко ми ја критикуваше сестра ми. ‘Види го, толку многу го исплаши!. Ќе те натепам ако го направиш тоа уште еднаш!’
今天收到一封孩子的来信，信中写道：“我最近有件很担心的事情，请您帮帮忙。之前，我在百度BLOG上面发表有关学潮的文章被删除了，之后账号也被锁定。还有在学校校园网屡屡使用翻墙软件看国内禁止浏览的信息。那么，我会不会已经被当成黑名单记录在案了？这些事情会不会影响我出国？我早就计划出国啦…. 希望您能帮我解答下，谢谢啦。”
Денес добив писмо од едно дете во кое пишува: ‘Бев многу загрижен неодамна. Дали можеш да ми помогнеш, те молам? Не многу одамна на мојот блог Baidu.com објавив напис за инцидентот на плоштадот Тиананмен. Написот беше избришан од администраторот, а мојот акаунт беше блокиран. Често, минував низ GFZ (интернет блокада) за да читам веб страници кои се цензурирани во Кина. Дали ќе бидам ставен на некоја црна листа? Дали ова ќе го уништи мојот план да студирам во странство? Те молам дај ми совет, благодарам многу!’
看完之后我大笑，然后回信用几乎是谐谑的口气安慰了他。但紧接着便有些心酸，想起了我父亲责骂我姐的话：“你看看，你都把他吓成什么样了？！”
Читајќи го ова, почнав да се смеам и го утешив во скоро шеговит тон. Но, потоа на некој начин почувствував тага поради него, потсетувајќи се како мојот татко ја критикуваше сестра ми. ‘Види, го исплаши толку многу’
制造恐惧并不一定需要暴力，只要处处加大行为的成本就够了，甚至都不用真的加大成本，只要展示一下行为的成本有随时被加大的可能便够了。….看看那些这些日子被请去喝茶的人们的故事，看看那些公民调查者们最近在四川的遭遇，看看这些人心里的担忧，便知道了。
Не е потребно да се потпираш на насилството за да создадеш страв. Доволно е само да се зголеми цената на правдата. Дури ни тоа не е потребно. Се додека јасно се покажува дека е можно таква цена да се подигне во секое време, ние ќе бидеме заплашени. Види ги проказните на луѓето повикани на разговор со јавните агенти за безбедност; види како новинарите беа третирани во Си-чуан (каде имаше 5.12 земјотреси). Види ја нивната вознемиреност и страв и ќе знаеш се.
成本弄得那么重，瘦弱的肩膀实在是担不动啊。
Цената е претешка за нашите слаби рамена.
如果只是匿名上网牢骚几句都被噤声，即便远渡重洋都还要为自己的“错误言论”惴惴不安，只是说几句话都要心头挣扎半天，又如何能抱怨面对恶徒的拳头和匕首时，人们不见义勇为呢？更别说我们还曾经真的把最容易站立的青春用坦克履带压成了扁平。
И ако нашите многу малку поплаки мораат да бидат замолчени, ако мораме да внимаваме на нашите зборови дури и кога сме во странство, ако мораме да минеме низ интензивна внатрешна борба пред секој говор, тогаш како храбро ќе се соочиме со стиснатите тупаници и пиштолите? Како можеш да се жалиш дека луѓето веќе не се спротивставуваат на злото?
49 年的时候，有人说：“中国人民从此站起来了。”可从那以后，每隔一段时间，我们都要重新站起来一回。香港回归，站；卫星上天，站；奥运开幕，又站。外国人有时候不解：“你们不是早就站起来了么？怎么还反复站了又站，有完没完啊？”看到这样的误解我就很愤怒：“妈的，平时都爬着，怎么还不让人动不动站起来伸伸懒腰啦？我们对自己人忍气吞声，自然就要对你们外国人扬眉吐气，否则不他妈憋死啦！”
1949 година Мао тврдеше дека ‘Кинескиот народ застанал’. Но оттогаш, ние застануваме одново и одново. Кога Хонг Конг се врати во Кина, ние прогласивме дека застанавме. Кога нашиот сателит беше лансиран ние застанавме. Кога Олимписките игри започнаа, ние повторно застанавме. Некои странци се запрашаа ‘зарем вие веќе не застанавте'? Зошто постојано повторувате дека застанувате? ‘Бев налутен на нивните прашања ‘По ѓаволите, ние никогаш досега вистински не сме застанале.’ Ние секогаш сме се влечеме по тлото, тогаш зошто не можеме понекогаш да застанеме и да се одмориме? Се помируваме со понижувањето од нашите сонародници дома за да можеме да ги држиме главите исправени пред вас странците. Или ќе бидеме задушени од нашиот зовриен бес !’
是啊，我们自己都要爬着活，又如何敢腆颜教育下一代“勇气”和“爱”呢？我们能做的，不过是在他们小时候讲讲勇气和爱的童话，然后在他们长大了真正要展示勇气和爱的时候，大喝一声：“快！趴下！”
И сега ако ние возрасните мораме да се наведнуваме над тлото со понижување, како ќе ги едуцираме нашите деца за ‘храброста’ и ‘љубовта'? Што можеме освен да им кажуваме приказни за храброста и љубовта кога тие се деца, и во времето кога тие треба да станат стварност да викнеме’ Не, остани ниско!’
也许下次回国的时候，我该去拜会一下那具广场上从未谋面的尸体，调侃着说：“你看看，你都把他吓成什么样了？”
Можеби следниот пат кога ќе се вратам во Кина, ќе го посетам полштадот Тиананмен за да разговарам за мртвите тела кои лежат таму. ‘Погледни, колку многу те исплашија тие тебе’.
