Книгата „Променета инсталација: Дигитални космополити во ерата на врските“ напишана од Итан Цукерман, со-основач на Глобал Војсес, истражува зошто инзворедниот потенцијал за комуникација кој го има технологијата, не се пренесува нужно во посилни врски помеѓу луѓето. Во „Променета инсталација“, Цукерман конкретно ја опишува важната улога која преведувачите ја играат во посредувањето на подобро разбирање на светските настани во одреден контекст.

„Променета инсталација“ објаснува дека покрај инзворедниот напредок кој е постигнат во информатичката технологија, целиот свет ни е достапен со еден клик, останува фактот дека мрежата која ја користиме е се уште неинтегрирана и ограничена на оние сфери кои нам ни се најмногу познати.

Променета инсталација: Дигитални космополити во ерата на врските од Итан Цукерман

Со цел да се реши овој проблем на себе-сегрегирање, Цукерман предлага неколку чекори за „повторно поврзување/менување на инсталацијата на мрежата“. Една од овие препораки е да се охрабри откривање на нови сфери на размислување со следење на она кое тој го нарекува „фигури кои поврзуваат“ или „управници“.

Серендипити

Еден од концептите кои Цукерман ги дискутира подетално е серендипити. Тој аргументира дека нашето консумирање на содржина на Интернет претежнува кон истите медиуми. За да се прошири нашиот внес на вести онлајн, треба да дозволиме случајноста да не води кон поразлично медиумско консумирање.

Не е лесно да се дефинира концептот на серендипити. Тоа е она што се случува кога имаме нови откритија преку вкрстување на судбински настани. Многу важни научни достигнувања се случајни, како што е пронаоѓањето на пеницилинот, ливчињата за потсетници, каменот од Розета и чичак траката.

The Rosetta Stone in the British Museum, discovered accidentally by a French Stoldier during the Campaign in Egypt carried out by Napoleon Bonaparte – Wikipedia CC-BY-NC

Хуберт Гилауд, главен и одговорен уредни на internetactu.net, веб-сајт посветен на вести, тековни настани, и иновации на светската интернет мрежа, го напиша следниот коментар на статија од Кристиан Фауре: „Како набрзина да го знаете, она што не го знаете“:

J’aime aller dans les librairies que je ne connais pas et quand elles me perdent, c’est-à-dire quand je ne reconnais rien de ce que je connais dans leur rayon, alors je me dis qu’elle semble intéressante. Je vais souvent au rayon des essais et mon plus grand plaisir est d’y découvrir ce que je ne connais pas et plus il y en a, qui semble de qualité, et plus ça m’intéresse en fait ou plus je considère la librairie. Ca ne signifie pas qu’en faisant ainsi on ne procède pas pour autant par induction, effectivement. Nous avons tous une tendance forte à l’induction, mais peut-être plus parce que nous avons toujours un avis singulier (par essence), une première impression, qu’une expérience multiple. J’ai même tendance à penser que concevant le monde ainsi, nous avons forcément tendance à construire des outils dans lesquels nous nous reflétons ou qui voient le monde tel qu’on le voit. Nos outils d’agrégation, nos outils de personnalisation ont tendance à voir le monde par la lorgnette où on le regarde

Сакам да одам во познати книжарници, и кога ќе се изгубам во ниц, односно, кога не препознавам нешто на полиците… тогаш станува интересно. Често одам до одделот за есеи и моето најголемо задоволство е да откријам нешто што претходно ми било непознато. Што повеќе откривам квалитетен нов материјал, толку повеќе мојот интерес е поголем, и се повеќе ја ценам продавницата. Ова не значи дека со тоа некој не донесува генерални заклучоци. Сите ние имаме предиспозиција да донесуваме поголеми заклучоци, но можеби го правиме ова бидејќи имаме наша гледна точка, прв впечаток, а не различно искуство. Дури имам тенденција да мислам дека гледајќи го светот вака, неизбежно креираме алатки преку кои се рефлектираме самите на начин на кој го гледаме светот. Нашата агрегација на веб и алатки за персонализирање имаат тенденција да го гледаат светот преку призмата на нашата перспектива.

Силви Кателин, професор за информатичка технологија и комуникација, објаснува како случајноста е важен фактор во сите откритија и е „алатка за рефлексивност“ која ги зголемува шансите тие да се случат:

L’intuition scientifique est définie comme une idée unifiante ou clarifiante, laquelle surgit dans la conscience en tant que solution d’un problème qui préoccupe intensément le chercheur. Elle survient de manière inattendue, de quelque étrange univers extérieur, lorsque l’on est absorbé par des problèmes urgents ou bien pendant le sommeil.  Parmi ces conditions, il faut notamment retenir le profond désir de savoir, le stock de connaissances en mémoire reliées au problème, le sentiment de liberté, l’aptitude à briser la routine, la discussion du problème avec d’autres chercheurs [..]  C’est peut-être justement lorsque les scientifiques réfléchissent à leur expérience de la créativité et de la sérendipité que les sciences dites « dures » sont les plus susceptibles d’entrer en dialogue avec les humanités, les arts, les sciences humaines et sociales, devenant plus réceptives à leurs discours et à leurs approches. La réflexivité (en supplément à la sérendipité) implique la liberté et l’émancipation par rapport aux dogmatismes épistémologiques.

Научната интуиција се гледа како една унифицирачка или просветлувачка идеја, што доаѓа како решение на проблемот кој го оптоварува истражувачот. Се појавува неочекувано од некој чуден паралелен универзум, додека некој е обземен со проблеми, или спие. Во овие услови, најважно е да се има следново: длабока желба да се дознае одговорот, арсенал на меморизирани факти кои се поврзани со проблемот, чувство на слобода, способност да се разбие рутината, дискусија за проблемот со други истражувачи […] Можеби е прецизно кога научниците се присетуваат на нивните искуства на креативност и случајност која таканаречените „ригидни“ науки често сметаат дека им е заедничко со општествените, уметноста, постанувајќи поприемчиви за нивните говори и пристапи. Тука рефлексивноста (во содејство со случајноста) вклучува слобода и ослободување од догмата и епистемиологијата.

Космополитанизам

Космополитанизам е концепт кој е доста ограничен на вебот од француското говорно подрачје. Во најопшта смисла, покажува интерес за различни популации и земји. Она што оваа дефиниција изостава е фактот дека концептот за космопилитанизам ја прифаќа идејата на припаѓање на заедница со потекло кое има свои уникатни квалитети. Често е дискредитиран како утописки концепт, оние кои веруваат во идејата за глобално граѓанство често се залагаат за свет кој е обединет на база на соработка наместо натпреварување.

Овој идеолошки пристап кон светот не е целта на Цукерман. Наместо тоа, тој ја нагласува потребата да се биде свесен за нашата тесна консумација на медиумите и да се отвориме кон другите сфери на размислување на прогресивен начин.

Родриге Кутоли, придонесувач на веб-сајтот на француски јазик Les échos, забележува дека со растот на комплексноста на човечките општества, најверојатно ќе биде мудро да се отвориме што е можно повеќе кон диверзитетот:

Il est devenu impossible de comprendre de l'extérieur, des organismes ou des sociétés humaines travaillés par des enjeux de plus en plus complexes et contradictoires, ayant accumulé des compétences et des modes d'actions foisonnants et d'une grande diversité.[..] La masse sans cesse renouvelée d'informations brutes finit en effet pour empêcher toute tentative cohérente d'analyse lucide des événements, elle renforce les stéréotypes et ne permet pas une compréhension distanciée, elle n'autorise aucune prise de hauteur, de prise de recul, dans le temps et dans l'espace.[..] (Il est primordial) de relier le particulier au général, le local au global.

Постана невозможно да ги разбереме работите од надворешна перспектива. Да се истражат организациите или општествата кои се предизвикани од страна на се повеќе комплексни и конфликтни прашања, по изградбата на повеќе вештини и начини на однесување и голем износ на различност. […] Постојаниот тек на неуредени вести го ограничува секој кохерентен обид да се анализираат настаните. Ги засилува стереотипите и не дозволува објективно разбирање. Не постои простор за поширока перспектива или чекор назад во времето и просторот. […] (Инстиктивен е) да се извлечат заклучоци од специфичности кон општо; од локално до глобално.

Германскиот социолог Улрих Бек, кој го искова терминот „општество на ризик“ и кој се залага за космополитско општество, расправа за ново лице на космополитанизмот:

Le cosmopolitisme est la prise de conscience du destin commun qui lie désormais toutes les parties du monde dans le partage des mêmes risques. [..] Il ne s’agit donc pas là d’un cosmopolitisme qui vient d’en haut comme celui incarné par les Nations unies ou par la Cour internationale de justice. Cela ne veut pas dire non plus que tout le monde devient cosmopolite, amateur de diversité culturelle ou polyglotte, ou que nous sommes tous conscients de ce phénomène. Cela signifie simplement qu’il y a de fait une cosmopolitisation qui vient d’en bas et qui change notre vie quotidienne, notre mode de consommation, notre vie politique, ou nos relations à l’intérieur même de nos frontières nationales. On peut parler en ce sens d’un « cosmopolitisme banal ». [..] Le risque global peut être l’une des forces aptes à produire des institutions cosmopolitiques capables de surmonter les intérêts appréhendés seulement à l’échelle nationale. Car les gens et les États peuvent apprendre qu’il faut résoudre les problèmes nationaux dans une société cosmopolitique. Cette perspective cosmopolite est réaliste ; c’est le nationalisme qui dans ce contexte est idéaliste : il regarde en arrière et n’apporte pas de vraies réponses aux sociétés.

Космополитанизамот е свесност за заедничка судбина, која од овој момент понатаму, ги обединува сите страни на светот со споделување на истите ризици. […] Затоа, не е прашање на космополитанизам кој е наметнат од некој авторитет, како што е прифатен од организациите како што се ОН или Меѓународниот суд за правда. Ниту пак значи дека светот станува покосмополитски и поприфатлив за културната различност и полиглот, или дека сите ние сме посвесни за оваа смена. Едноставно значи дека навистина постои космополитско движење кое се гради од корен и дека ги менува нашите секојдневни животи, нашите навики како консументи, нашите политички животи, дури и како ги гледаме работите во рамките на нашите граници. Можете да го наречете некаков „секојдневен космополитанизам. […] Целокупниот ризик може да биде една од силите кои се способни за продуцијрање на космополитски институции кои може да ги надминат тие интересни нормално разбрани единствено на национално ниво. Бидејќи луѓето и земјите може да научат дека националните проблеми треба да се решат во контекст на космополитско општество. Оваа космополитска перспектива е всушност реалистична, нејзиниот национализам во овој контекст е идеалистички. Гледа кон минатото и не нуди никакви реални решенија за општествата.