Постојат многу мажи во животот на една жена, од првиот до последниот: «татко, дедо, син, брат, љубовник, маж, шеф, колега»…Некои се присутни, други се заборавени, заминати, некои сé уште мистериозно се тука, заробени или страдаат, се менуваат, остануваат; и споени заедно, нивните портрети и придонеси подобро ќе ги отсликаат отколку што би можела таа самата, жената која минува по нивниот пат, во интимни и деликатни приказни, тажни и инспиративни, забавни и скромни, кои се интроспективни и разјаснуваат историски и социјални минати времиња.

Прва на мојата листа на откритија беше Дениз Бомбардие, новинар, новелист, есеист, и медиумска личност од Квебек, добро позната по извонредните известувања и честопати по смислата на хумор која ја користи за критикување. Во «Nos hommes» (1995) таа пишува, како што е цитирано во литературниот блог на Никол Савардс [француски]:

Les hommes sont, dit-elle, des êtres qui nous inspirent sur chacun d'eux, chacun d'eux étant la facette de ce qu'est un autre. De plus, l'homme est cette personne qui nous révèle à nous-mêmes, nous les femmes. Ils sont un peu ce que nous voulons qu'ils soient: amoureux, amants, fougueux, touchants, amicaux, professionnels, séducteurs, parfois cruels, et souvent terrifiés par le pouvoir qu'exerce la femme sur eux. Enfin, ces hommes sont à l'image de ce que la femme veut, croit ou “désespère d'être”.

Камил Лоренс [француски] претставува контроверзен тренд во француската литература, наречен «автофикција», кој што комбинира автобиографија и фикција. Во 2000-та година, ја објави «Dans ces bras-là» («Во тие раце »), која што и ја донесе наградата Фемина, книга која ballerines ou converses ја обожува [француски]:

Les hommes. Quel sujet ! Passionnant. Je regrette d’avoir été une femme en lisant ces lignes. J’aurais aimé être masculin pour mieux comprendre ce qui se passe dans le ventre des femmes face à nous, mais je suis fille, je ne fais qu’aquièscer au chemin chaotique et amoureux de l’héroïne. Car il y a toujours une histoire d’amour avec un homme : qu’il soit père, grand-père, fils, frère, ami, amant, mari, patron, collègue.

Но, мој фаворит е без сомневање My Men (Мојот маж) од Малика Мокедем, алжирска писателка со живеалиште во Франција, каде студираше медицина и долго беше на пракса како нефролог, пред да реши целосно да се посвети на литература. Ќерка на една неука, поранешна номадска фамилија од Јужен Алжир, таа успеа да се избори за својот независен живот против тешките традиции на времето и нејзината фамилија, и преку огромната моќ на нејзината решителност, стана она што секогаш посакуваше да биде. Таа пишува: [Фр]:

Го оставив татко ми да научам како да ги сакам мажите, и заминав на континент сѐ уште непријателски, бидејќи е непознат… Застанав на нивна страна, но и против нив. Тие претставуваа сé што ми беше потребно да освојам со цел да се здобијам со слобода.

La muse agitée, блогерот од книжарницата Валариус е ентузијаст [Фр]:

Voici le « carnet de bal » de Malika Mokkedem, qui déroule le fil de sa vie comme on ouvre un tiroir aux souvenirs. Y sont rangés son enfance de petite fille algérienne qui compte moins que ses frères et à qui on demande d’être la plus transparente possible, son adolescence de jeune fille qui trouve dans les livres et l’instruction une porte ouverte à la liberté, une jeune femme avide d’amour, indépendante et déterminée, une femme construite avec ses blessures, sa culture, sa rage et son besoin viscéral de reconnaissance.
Les hommes de sa vie sont ceux qui ont compté et l’on soutenue, ceux avec qui elle a bataillé, contre qui elle a dormi, pour qui elle a fait l'amour. Leurs traces intimes imprègnent de forces conjuguées et de déceptions cuisantes la vie de l’auteur. […]

Le livre se lit comme un récit de vie, un témoignage, une confidence, une sorte de gifle à l’ordre établi, l’ignorance et la servitude, une vérité toute crue qui n’accuse pas mais enveloppe l’avenir d’un espoir encourageant pour les femmes algériennes. […]

Оваа трка со пречки со која се соочуваат жените не води до големата алжирска новелистка Асија Џебар, која што е и преведувач, снимател и професор по франкофонска литература при Универзитетот во Њујорк, како една од малкуте жени некогаш прифатени на Француската академија. Меѓу нејзините најзначајни дела и ракописи вредни за паметење се L'Amour, la Fantasia (1985), и Femmes d'Alger dans leur appartement (2002). На својот блог Le bateau libre, литературниот критичар Фредерик Ферни пишува за нејзината најнова книга Nulle part dans la maison de mon père («Никаде во куќата на татко ми», 2007) [француски]:

Le titre sonne comme une dénégation et un aveu, il tient sa promesse.
[…]
Grandir, est-ce apprendre à désobéir? Et comment grandir sans (se) trahir? Comment être fidèle à soi sans renier les siens? Assia Djebar a cette phrase: “Se dire à soi-même adieu” que chacun est libre d'interpréter comme il veut.

Она што ги поврзува повеќето алжирски писатели кои пишуваат на француски јазик е нивниот стил, нивното богато и живописно, енергично и никогаш неосиромашено справување со јазикот, како и храброста на нивните ликови. Така, на крај нешто нé одвлекува од судбината на жените, се чувствувам присилен да го завршам ова резиме и да ви го задржам вниманието со книгите на Јасмина Кандра (псевдоним за маж, за да избегне воена цензура за време на граѓанската војна во Алжир)] чиишто Wolf Dreams (1999), The Swallows of Kaboul (2002 година) The Attack и The Sirens of Baghdad (и обете во 2006 година), меѓу другото, имаат за цел «да им дадат на читателите од Западот шанса да го сфатат јадрото на проблемот кој што вообичаено го допираме само на површината (тоа е фанатизам) .

Повеќе за овој фасцинантен автор на овие блогови: Un oeil sur la planète, и Cocola's [француски].